Υπάρχουν δίσκοι με τους οποίους έχεις μεγαλώσει ,ή μάλλον καλύτερα, σε έχουν μεγαλώσει και είναι τόσο μεγάλη η επιρροή τους επάνω σου που σε κάνουν να θες να βγεις απ'τα στενά όρια του ακροατή και να περάσεις στην απέναντι πλευρά....επάνω στη σκηνή και να δοκιμάσεις τις δυνάμεις σου και την δημιουργικότητά σου χωρίς βέβαια εγγυημένα αποτελέσματα (αυτό είναι που έχει πλάκα βασικά..)
Σε αυτό το αρθράκι θα παρουσιάσουμε 10 δίσκους παλιούς και καινούριους που κατά την γνώμη μας έχουν όλα τα συστατικά που χρειάζεται ένα παιδί για να κάψει το κεφάλι του και φυσικά να μην είναι ποτέ ξανά φυσιολογικό.
Αρχικά έχουμε το μεγαλείο της απλότητας σε ότι έχει να κάνει με την σύνθεση ,μιας που όλα τα υπόλοιπα μέσα που χρησιμοποίησε αυτή η μπάντα για να γίνει τεράστια ξεπερνούν κάθε όριο υπερβολής.
Ένα άλμπουμ που αποτελείται αποκλειστικά και μόνο από κομματάρες απλές σε δομή που όμως με τη φούρια του r n' r που τις διακατέχει μα και την εμφανέστατη δίψα της μπάντας για παγκόσμια επιτυχία είναι ικανές σαν σύνολο να σε κάνουν να χοροπηδάς σαν δεκαπεντάχρονο και φυσικά να θέλεις να κάνεις κι εσύ τα ίδια και χειρότερα.
Ιδανικό άλμπουμ για "πλύση εγκεφάλου" σε φρέσκα ακροατήρια.
Oι γνωστοί και μη εξαιρετέοι CLUTCH...πανταχού παρόντες σε stoner γλέντια,χρόνια στην πιάτσα ,κινούμενοι σχετικά υπογείως, έχουν κάψει μυαλά και μυαλά με την επίμονη στάση τους να επαναπροσδιορίζουν τον όρο groove και φυσικά με την σκεπτόμενη αλητεία και το Rock μεγαλείο που αναδύεται απ'τις riffάρες τους.
Τη χρονιά που μας πέρασε με το "Earth Rocker" μας έκαναν θέλοντας και μη να ασχοληθούμε ξανά,σοβαρά με την πάρτη τους,και φυσικά να μας κάνουν να χτυπιόμαστε σαν το ψάρι στο ρυθμό του.Ούτε που θέλω να σκέφτομαι τι θα είχα πάθει εάν αυτό το album το είχα ακούσει σε ευαίσθητη ηλικία και ερχόμουν σε επαφή με το "Terminal Velocity".
Δίσκος ιδανικός για ψυχική ανάταση άρα και για να ξυπνά την δίψα για δημιουργία.
Κιθάρες,κιθάρες,κιθάρες...και πάλι κιθάρες,σεμινάρια σύνθεσης,riffάρες και ένα περίεργο tripάρισμα σαν ο HENDRIX να τζαμάρει με τους SABBATH.Εάν θες να λες πως γουστάρεις Heavy Rock και δεν έχεις ακούσει αυτό το δίσκο φίλε πίστεψέ με έχεις μεγάλα κενά.
Το doom παρελθόν τους το αφήνουν στην πάντα και επιδίδονται σε ένα όργιο κιθαριστικού ολοκαυτώματος και προφανώς εμπνέουν όλο το μερακλίδικο γίγνεσθαι του εκάστοτε ,μέχρι πρότινος, μουντρούχου doomster πιτσιρικά που ξαφνικά ανακαλύπτει πως το σκοτάδι φυσικά και έχει το δικαίωμα να το ρίχνει έξω που και που.Εάν τώρα ταυτόχρονα την ίδια περίοδο ανακαλύψει και της ευεργετικές ιδιότητες που κρύβει η επαφή με το άλλο φύλλο μιλάμε για ολοκληρωτικό κάψιμο εγκεφάλου.Ηippie Metal λοιπόν.
Είσαι πιτσιρικάς με ανησυχίες Rock n' Roll προεκτάσεων εν έτη 2014 και ενώ ναι μεν ακούς μουσική που σου προτείνουν, και την ψάχνεις φυσικά και μόνος σου, μα δεν μπορείς να καταλάβεις τι στο καλό έχουν πάθει όλες οι γκόμενες στο σχολείο σου και εύχονται να είχαν γεννηθεί στο Bronx ακούγοντας αποκλειστικά και μόνο r n' b παπάτζες.
Απ'την άλλη δεν την παλεύεις κάστανο με εκείνον τον σαράντα φεύγα -πενήντα παρά τύπο,με φάτσα τυρέμπορα και άπλητο μπλουζάκι DEEP PURPLE, στην καφετέρια που αράζεις ο οποίος σου έχει ζαλίσει τα ούμπαλα με το πόσο αγνά ήταν τα πράγματα παλιά και με το ότι απ'το 80 κάτι έχει να βγει δίσκος της προκοπής (συνήθως η χρονολογία που αυτοί οι τύποι αναφέρουν σαν το τέλος του Rock είναι η χρονιά που ή οι ίδιοι παντρεύτηκαν ή απλά σταμάτησαν να ασχολούνται...).
Ξαφνικά λοιπόν μια μέρα εκεί που καις στην οθόνη ψάχνοντας για τους μουσικούς σου θυσαυρούς πέφτεις πάνω σ'αυτό το φανταστικό εξώφυλλο και θυμάσαι τον τυρέμπορα που λέγαμε πριν να σου μιλάει για τους DOORS (μέχρι κάποια ηλικία όλο και κάτι καλό μπορείς να πάρεις απ'αυτούς τους τύπους,τύπου τυρέμποροκ,η αλήθεια να λέγεται).
Σου κινεί λοιπόν την περιέργεια, το κατεβάζεις και καις τις φλάτζες όταν ανακαλύπτεις μπάντες του σήμερα όπως οι BLACK ANGELS,οι RAVEONETTES,οι CAMERA και άλλες πολλές να βουτάνε με το κεφάλι στο κατάμαυρο,αλήτικο,60's ψυχεδελικό ντελίριο των DOORS και να βγαίνουν σώες και αβλαβείς ξανά στην επιφάνεια, φέρνοντας πίσω μαζί τους επαναπροσδιορισμένη όλη την ουσία της μουσικής των DOORS στα σημερινά δεδομένα μα και πέρα από αυτά, αποδίδοντας έτσι ένα πραγματικό φόρο τιμής σ'αυτή τη μεγάλη μπάντα.
Εσύ απ'την άλλη έχεις μείνει παγωτό με το πόσα εφέ μπορούν να χρησιμοποιηθούν στο παίξιμο της κιθάρας ή στην απόδοση της φωνής και η έμπνευση και η κάψα για δημιουργία σε κάνουν να χτυπιέσαι σαν κομπρεσέρ.Νομίζω πως θα αρχίσεις να την ψάχνεις με τα πετάλια και μπορεί να πας και τον ήχο σε άλλον επίπεδο....ο τυρέμπορας εκείνη την ώρα θα βλέπει μπάλα.
Υπάρχει ένα ρητό που λέει πως αν εξωγήινοι επισκεφτούν τη γη και σε ρωτήσουν τι είναι το Rock n' Roll μπορείς απλά να τους δείξεις μια φωτογραφία των RAMONES.Προτείνουμε το RAMONESMANIA και όχι κάποιον μεμονωμένο δίσκο για τον πολύ απλό λόγο πως όντας συλλογή αποτελεί ένα εκρηκτικό coctail δύλεπτων ξεχαρβαλωτικών punk rock ύμνων που φυσικά έχουν καταστρέψει γενιές και γενιές ανθρώπων οδηγώντας τους στο αιώνιο πάρτυ ,στη μέθη και φυσικά στο παραλήρημα.Κάτι που σε κάνει να νιώθεις τέτοια ενέργεια στο άκουσμά του και σε αφήνει μόνιμα μ'ένα χαμόγελο ευχαρίστησης δεν μπορεί παρά να σε κάνει να θες να το αναπαράγεις με την ίδια ένταση και καύλα.
Άσε που όλα είναι τόσο απλά δομημένα που αυτόματα ξεχνάς την τεχνική και του δίνεις και καταλαβαίνει μέχρι να σου βγει σωστά.Rock n' Roll δηλαδή.
Πατάς play....κάπου εκεί αρχίζουν και τελειώνουν όλα.Η μουσική ξεκινάει ...το κεφάλι σου ανεβοκατεβαίνει,το πόδι σου κουνιέται ακολουθώντας το ρυθμό και ξαφνικά νιώθεις κεφάτος.AC/DC λέγεται και είναι απλό.
Το πιο true live album στην ιστορία του Rock n Roll έρχεται να σε παρασύρει στον πεζοδρομιακό ρυθμό του για να σε ανεβάσει ψηλά μα πολύ ψηλά χρησιμοποιώντας επιχειρήματα της χαμηλότερης υποστάθμης.Η θεματολογία φυσικά...γυναίκες ,ποτά,αλητεία.Ακούγοντας τη φωνή του Bon θες να κάνεις μόνο μαλακίες...ενώ ο ρυθμός και οι οι ύμνοι που αποδίδονται ζωντανά σ'αυτό το δίσκο σε κάνουν να κουνιέσαι θέλοντας και μη, κάνοντας το πεζοδρόμιο να αποκτά soundtrack.
Ακόμα και η φωτογραφία στο εξώφυλλο είναι κουνημένη.....Ακούγοντας αυτό το δίσκο όχι μόνο λιώνεις στο air-guitar,όχι μόνο θες να φτιάξεις μπάντα,αλλά πολύ απλά ποτέ ξανά δεν θα είσαι ίδιος με πριν...μπορούμε να πούμε πως μπορεί να σταθεί περήφανα σαν την πρώτη μεγάλη κατρακύλα του εκάστοτε ανυποψίαστου πιτσιρικά του οποίου η πρώτη επαφή μαζί του είναι σαν να δαγκώνει γυμνό καλώδιο.Το Problem Child βοηθάει την ψυχική ανάταση σε τρυφερές ηλικίες και το The Jack σε κάνει για πρώτη φορά να νιώσεις πονηρούλης.Τι άλλο θες ?
Φασαρία ,ένταση και έκρηξη αδρεναλίνης που σε κάνουν να βγάζεις επιτέλους τρίχες στο στήθος.Ξαφνικά όλα γίνονται πιο δυνατά από ποτέ και το σοκ είναι μεγάλο.Μέσα απ'αυτούς μαθαίνεις να αγαπάς και να σέβεσαι το punk και το metal ταυτόχρονα και για κάποιο μυστηριώδη λόγο να νιώθεις Rock n Roll. Aντιλαμβάνεσαι πως ναι ,το μπάσο μπορεί να γίνει αντικείμενο καταστροφής μα και λατρείας και επίσης πως αφού γαβγίζει αυτός έτσι ε ναι,μπορώ κι εγώ να κρατήσω μικρόφωνο.Άσε που καταλαβαίνεις πως δεν χρειάζεται τελικά να είσαι όμορφος για ν'ανέβεις στη σκηνή.Άσε που όλα είναι τόσο απλά δομημένα που αυτόματα ξεχνάς την τεχνική και του δίνεις και καταλαβαίνει μέχρι να σου βγει σωστά.Rock n' Roll δηλαδή.
Πατάς play....κάπου εκεί αρχίζουν και τελειώνουν όλα.Η μουσική ξεκινάει ...το κεφάλι σου ανεβοκατεβαίνει,το πόδι σου κουνιέται ακολουθώντας το ρυθμό και ξαφνικά νιώθεις κεφάτος.AC/DC λέγεται και είναι απλό.
Το πιο true live album στην ιστορία του Rock n Roll έρχεται να σε παρασύρει στον πεζοδρομιακό ρυθμό του για να σε ανεβάσει ψηλά μα πολύ ψηλά χρησιμοποιώντας επιχειρήματα της χαμηλότερης υποστάθμης.Η θεματολογία φυσικά...γυναίκες ,ποτά,αλητεία.Ακούγοντας τη φωνή του Bon θες να κάνεις μόνο μαλακίες...ενώ ο ρυθμός και οι οι ύμνοι που αποδίδονται ζωντανά σ'αυτό το δίσκο σε κάνουν να κουνιέσαι θέλοντας και μη, κάνοντας το πεζοδρόμιο να αποκτά soundtrack.
Ακόμα και η φωτογραφία στο εξώφυλλο είναι κουνημένη.....Ακούγοντας αυτό το δίσκο όχι μόνο λιώνεις στο air-guitar,όχι μόνο θες να φτιάξεις μπάντα,αλλά πολύ απλά ποτέ ξανά δεν θα είσαι ίδιος με πριν...μπορούμε να πούμε πως μπορεί να σταθεί περήφανα σαν την πρώτη μεγάλη κατρακύλα του εκάστοτε ανυποψίαστου πιτσιρικά του οποίου η πρώτη επαφή μαζί του είναι σαν να δαγκώνει γυμνό καλώδιο.Το Problem Child βοηθάει την ψυχική ανάταση σε τρυφερές ηλικίες και το The Jack σε κάνει για πρώτη φορά να νιώσεις πονηρούλης.Τι άλλο θες ?
Mπετό....Απλά και ξάστερα.Το live που αποτυπώνει την πρώτη και πιο οργιαστική περίοδο της μπάντας.Σ'αυτή τους τη φάση οι τύποι είναι όντως επικίνδυνοι.Εάν η πρώτη σου επαφή με τη μπάντα είναι αυτό το live το συναίσθημα που σου δημιουργείται είναι σαν να σ'έχουν δέσει στην καρέκλα και απέναντί σου να έχεις ένα κανόνι που σου πετάει μπετόβεργες.
Σκέτη κραιπάλη.
Νομίζω πως μετά από δεκαετίες ,εάν κυκλοφορούμε ακόμα στον πλανήτη ως είδος,αυτό εδώ το album θα μνημονεύεται σαν ιερό μνημείο του Rock και αυτό το λέω χωρίς να υπερβάλω καθόλου.
Οι διαστημικοί μέχρι τότε MONSTER MAGNET αποφασίζουν να προσγειωθούν στον πλανήτη του κέρδους και ως γήινοι πλέον να αναμετρηθούν με το είδος των ρομποτοειδών καταναλωτών κατά μέτωπο.
Το αμερικάνικο όνειρο φλέγεται πίσω απ'τις πλάτες τους μα αυτοί είναι cool γιατί ίσως οι ίδιοι έχουν βάλει τη φωτιά.Τα όπλα του καπιταλισμού χρησιμοποιούνται στον υπέρτατο βαθμό για να τους δώσουν δόξα.Βυζιά,δολάρια,καζίνο και κραιπάλη γίνονται το μέσω επικοινωνίας ή το δόλωμα για μεγαλύτερα ακροατήρια.
Μουσικά μιλάμε για ένα ευαγγέλιο της Rock σύνθεσης.Συλλογή από riffάρες,διονυσιακά solo και ένα συναίσθημα τύπου "ή όλα ή τίποτα".Ο πνευματικός ηγέτης της μπάντας Dave Wyndorf γράφει τους στίχους της ζωής του και πράττοντας προβοκατόρικα δεν τους προσθέτει στο booklet παρά σε αφήνει να τους ανακαλύψεις μόνος σου.
Εκ πρώτης όψεως όλα είναι τόσο πεζοδρομιακά και βρώμικα μέχρι που αρχίζεις να τους αναλύεις και τότε μόνο αντιλαμβάνεσαι την ανοιχτή επίθεση στην ανεγκέφαλη μάζα που το μόνο που κάνει είναι να καταναλώνει χωρίς όριο.
Μια ωρολογιακή βόμβα που έχει φυτευτεί στα σπλάχνα της μηχανής παίζοντας με τους ίδιους της τους κανόνες.Ακούγοντάς το και αφού το έχεις αφομοιώσει είσαι ήδη πιο έξυπνος,τώρα όσο για κάτι κουτορνίθια που τους ονόμαζαν φαλλοκράτες,την ώρα που εσύ θα καις μ'αυτόν τον δίσκο και θα ονειρεύεσαι μόνο ωραία πράγματα ,αυτά θα χαζεύουν τις βιτρίνες.
....cashing Satan's checks with my dick in my hand.....
A lesson in violence....τα πράγματα λοιπόν είναι ξεκάθαρα,μα και οι προθέσεις της μπάντας επίσης.Ένταση ,ιδρώτας και ισοπέδωση.Μετά το Reign in Blood των SLAYER ίσως το πιο ακραίο album της Ηeavy Metal μουσικής.
Δεν έχει σημασία το ότι αυτό το album είναι thrash,μα ούτε και αν εσύ γουστάρεις να ακούς thrash.Aυτό που έχει σημασία είναι πως ακούγοντας αυτό το δίσκο έρχεσαι αντιμέτωπος με μια τόσο μεγάλη έκρηξη αδρεναλίνης που το μόνο περιθώριο που σου αφήνεται είναι να την αφομοιώσεις για να μην διαλυθείς.Αγνή,γαμημένη έκρηξη.
Ερχόμενος σε επαφή μαζί του σε τρυφερή ηλικία μαθαίνεις πως, ναι όντος, η τσίτα μπορεί να είναι δημιουργική και το ξέσπασμα σε τρελό χορό ευεργετικό.
Μετά από αυτό το να θες να παίζεις γρήγορα είναι κάτι παραπάνω από αναγκαίο.
ΥΓ. Προσωπική μου άποψη είναι πως οποιαδήποτε μορφή έκφρασης είναι αναγκαία,όπως επίσης αναγκαίο είναι να μην περιορίζεται.Είτε το θέλουμε,είτε όχι όλοι μας έχουμε σκοτεινές και σκιώδεις πλευρές οι οποίες όταν καταπιέζονται δημιουργούν ατελείς και άρρωστους ανθρώπους και συχνά πυκνά επικίνδυνους.
Παραδείγματα τέτοιων ανθρώπων είναι ας πούμε οι κατά καιρούς δεσμοφύλακες της υποτιθέμενης ηθικής οι οποίοι συναθροίζονται έξω από συναυλιακούς χώρους καίγοντας αφίσες των εμφανιζόμενων καλλιτεχνών,όπως ακριβώς οι ναζί κάποτε έκαιγαν βιβλία ή ,για να έρθουμε και στα δικά μας,ο συρφετός από νεοναζί,κυράτσες και φασιστοπαππάδες που τραμπουκίζουν έναν θίασο επειδή δεν συμφωνούν με το περιεχόμενο του έργου το οποίο έχει ανεβάσει.
Απ'την άλλη η εκτόνωση των σκοτεινών σου πλευρών σε οποιαδήποτε μορφή τέχνης,νομίζω πως ,τουλάχιστον είναι ικανή να σε κρατήσει σε κάποιο ικανοποιητικό επίπεδο πνευματικά υγιή και να μετατραπεί από εν δυνάμει καταστροφική σε δημιουργική ικανότητα.
ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ (LIFER) ΚΑΡΝΑΡΗΣ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου